Goedemorgen

Twee maanden geleden schreef ik dit kort verhaal. Een gewoon verhaal dat op dit moment opeens speciaal wordt.

Wervelwind

Als roze varkentjes zitten ze in het hok. Opgepropt. Volgestampt. Zij kijkt om zich heen. Ziet de glimmende lijven, vochtig van klam zweet. Zittend, of half liggend op houten banken. Tot haar schrik bemerkt ze dat iedereen een handdoek onder zich heeft neergelegd. Zij dus niet. Langzaam, zo onopvallend mogelijk schuift ze haar handen onder haar billen. De stilte is vol met langzame tot snelle ademhalingen, van licht tot luidruchtige zuchten. De hitte is haast ondragelijk.

‘Dames en heren, welkom op de Aufguss. Willen mensen die hier de eerste keer zijn hun hand opsteken?’. Zij laat haar handen onder zich. Luistert niet naar de man met de witte handdoek om zijn middel. Met gesloten ogen probeert ze zich te ontspannen, zich meer op haar gemak te voelen. Dat lukt niet erg. Ondertussen wordt het heter en heter. Af en toe vangt ze een woord op: Olie, sissend geluid en gezwaai met een handdoek. Bij dat laatste opent ze even haar ogen. Hij nadert en neemt een sinaasappelgeur met zich mee. De luchtstroom deelt kleine plaagstootjes uit op haar gezicht, armen en benen. Mondt uit in een wervelwind. Verrukkelijk. En met één klap is ze weg. Verdwijnt. Vindt zich terug in een woestijn. Overal is zand, heet en geel. Ze ziet kleine zandduinen als golven in de zee. Er lopen oude mannen met witte gewaden en lange baarden. Er wordt niet gesproken. Ze ziet stilte. Ze voelt rust.

Handgeklap. De man met de handdoek maakt een buiging. Iedereen staat op en gaat naar buiten om af te koelen. Ze loopt de tuin in. Langzaam. Strekt haar armen omhoog. Boven haar is de blauwe lucht, onder haar voeten sappig groen gras.