Ik krijg vandaag mijn vader op bezoek. Dat klinkt gezellig. Maar dat is het niet.Mijn vader gaat elke dag naar dagopvang. Maar nu niet. Nu is alles anders. We leven in de cocon van Corona. Mijn vader heeft een ernstige vorm van dementie. Gisteravond belde mijn moeder. Ze praatte snel met hoge stem. Woorden vielen door elkaar heen. Ik begreep dat ze het niet langer trok. Met mijn vader, die al meer dan veertien dagen thuis zit. Ik beloofde hem vandaag dag op te halen. Mijn arme vader. Mijn arme moeder.
Haar woorden duwen mij de kamer binnen. Brengen mij naar de bank. Ik ga zitten. Knipper met mijn ogen. Waar ben ik? Het is vreemd hier. Tegenover mij een muur met iets erop. Tekening? Ik kijk weg. Op de bodem ligt een dikke deken met rare figuren en lijnen. Ik voel dat ik tril. Er jaagt iets door mij heen. Mijn buik? Mijn armen? Ik weet het niet. Ik weet niets. Janboel in mijn hoofd. Ik zoek iets, maar kan het niet vinden. Ik probeer te lachen, het lukt niet. Zie dat zij naar mij kijkt. Ze zit aan de overkant. Ik ken haar maar weet niet wie zij is. Maak omweggetjes in mijn hoofd. Els? Elsje fiederelsje…Nee. Het is Eva? Nee, nee Evie. Het is Evie.
Opeens zie ik ze. Muizen. Eerst één, dan drie. Meer. Ze rennen over de vensterbank. Klauteren in een grote groene plant. Klimmen tegen muren omhoog. Ik wil -hoe heet ze nog maar – aan de overkant roepen, maar er komt geen geluid uit mijn mond. Ik kijk haar aan. Iets nats rolt langzaam over haar wang. O, nee. Nee niet huilen. Lief, lief meisje aan de overkant. Ik wil dat jij blij bent. Blij meisje. Meisje blij.
Weet je wat? We gaan tikkertje spelen met de muizen. Je ziet geen muizen? Ik wijs ze aan. Je kijkt. Knikt. Je speelt mee. Wie getikt wordt is af. De muizen rennen, vliegen in het rond. Verstoppen zich in hoeken en nissen. Wij pakken ze allemaal. Ja, ja ze lacht. Ze lacht. Blij meisje aan de overkant.
inekesblog.nl 
Muize-nissen…….Een ontroerend verhaal.
Met een rake sfeertekening over hoe iemand, die dement is, de werkelijkheid ervaart.
LikeLike
Mooi de onverwachte overgang van de zorgzame dochter van de demente vader naar de dochter die volkomen in de war raakt. De schrijfster kruipt in de huid van haar vader. Ziet beesten die er niet zijn, herkent haar moeder niet. Het verhaal raakt me omdat het me als lezers confronteert met de realiteit, angsten en onzekerheden van iemand die dement is.
LikeLike
Dankjewel Anneke ik ben blij met je reactie.
LikeLike
Mooi verhaal, mensen met dementie zien inderdaad dingen die er niet zijn, je hebt het mooi omschreven.
LikeLike
Goed verhaal, mensen met dementie zien dingen die er niet zijn en je moet ermee ingaan. Leuk gedaan.
LikeLike
Dankjewel Anneke voor je positieve woorden. Het verhaal berust op werkelijkheid. Ik had het van iemand gehoord en dat inspireerde mij om dit verhaal te schrijven
LikeLike