Ciska

Op 4 mei heb ik onderstaand verhaal over mijn vriendin Ciska geschreven.

Vanmorgen dacht ik aan haar. Aan Ciska. Buiten ritselde de wind door frisgroene blaadjes. De zon streelde mijn gezicht. En zomaar dook haar gezicht voor mij op. Liepen we samen een eindje. Vandaag vier mei, wil ik haar herdenken. Ciska. Mijn lieve, vrolijke, vriendin.

Daar staat ze. Ciska, onze koningin. Met haar azuurblauwe lange jurk, de gouden kroon op haar blonde haren, is ze precies wat je van een koningin verwacht, mooi en afstandelijk. Je wilt haar wel aanraken, maar je doet het niet. Ze tuit haar lippen en maakt een buiging naar het publiek. Wij, Frans, Mariëtte, Abel, Sylvia en nog een paar anderen staan naast haar op het podium. We spelen ons zelfgemaakt toneelstuk ‘de Droomfabriek’. Zelf sta ik wat achteraf, mijn favoriete positie. Ik val niet op, maar weet een heleboel. Niet voor niets heb ik dit beroep gekozen. Van nature ben ik nogal nieuwsgierig van aard en als werkster hoor je het nodige. Mensen zien je als iemand waar je van alles tegen kunt zeggen. Je behoort niet tot hun soort, zal ik maar zeggen. Zoals de koningin er tot in de puntjes verzorgd uit ziet, heb ik mij verstopt in een slordig samenraapsel van piekerig haar dat uit een hoofddoek steekt, groen gestreepte blouse met blauw gebloemd schort. Ondertussen schrijdt de koningin naar haar zetel. Neemt plaats op de troon. Wij het voetvolk, spelen een bijrol.

Ciska, lieve vriendin. Een ander moment. Het is twee uur s ’nachts. Of misschien wel drie uur. We gaan nog lang niet naar bed. Op tafel staan bierflesjes, een lege fles wijn. We praten, we praten maar door. Over onszelf, onze exen en huidige vriendjes, het leven. We voelen ons gelukkig, ongelukkig, in alle mogelijke kleurvariaties. We slepen ons naar bed. We slapen en zijn brak de volgende ochtend. Een stuk zwijgzamer nu, duwen we een stuk brood door onze keel en spoelen het weg met koffie. We kussen elkaar en gaan weer onze eigen weg.

Ciska, weer een aantal jaren later. Het leven zit haar niet altijd mee. Maar nu, nu is het anders. Frans is de naam, de man die haar gelukkig maakt. En zij hem. Ze besluiten tot huisje, boompje, beestje. Het loopt anders. Op een brancard wordt Ciska over de drempel van het nieuwe huis binnengedragen. Ze is ziek, ze gaat sterven. Ik zit naast haar bed. Zij erin. Ik leef. Zij gaat dood. Ik ben opstandig. Zij berust.

Ciska, is dertig jaar wanneer zij sterft. Lang, heel lang ben ik boos gebleven en soms verdrietig.Ik ben nu zestig. Ik verrimpel, verschrimpel. Ciska blijft jong en mooi. Wanneer ik aan haar denk lacht ze naar mij.