Das kleine Wohnzimmer

Vandaag het tweede deel van het tweeluik

2 Das kleine Wohnzimmer

Men spreekt vaak over onderbuikgevoelens, maar ik weet wel beter.Als ‘Stubesofa’ ontvang ik bewoners en gasten van dit huis, allen nemen plaats op mij. Geloof me maar: billen zijn de ware zetels van onze gevoelens en emoties. Neem bijvoorbeeld Papa Deters. Vandaag is hij onrustig. Gewoonlijk heeft hij een rustige zit, maar nu draait hij steeds langzaam naar links en trekt zijn linkerschouder omhoog. Hij is gespannen. Dat is vanwege de komst van die ‘Holländerin’. Hij schaamt zich altijd nog voor de oorlog. Hij heeft zelf niet meegevochten, is zelfs gedeserteerd en heeft daar veel onder geleden. Maar toch, hij heeft gehoord dat de ouders van het meisje in een kamp hebben gezeten. Hij wordt rustiger na het drinken van zijn rauw geklopt ei, dat hij elke morgen stipt van mama Deters krijgt.

Ja, ik speel een centrale rol hier in dit huis auf dieser Strasse. Het echte leven speelt zich hier af. Hier in deze kleine woonkamer van dit grote huis. Er wordt gegeten, gedronken, gesproken, soms vallen er harde woorden. Gisteren nog, toen papa voor de zoveelste keer naar de kelder liep om te controleren of de verwarming nog moest worden bijgevuld met steenkool. Iedereen weet dat hij dan stiekem een slokje Schnaps drinkt.  Eigenlijk valt daar niemand over want hij drinkt verder weinig. Maar mama had waarschijnlijk een slecht humeur vanwege het een of ander, misschien ook wel omdat ze opzag tegen vandaag. Wie zal het zeggen? Gelukkig wordt er ook vaak gelachen en kusjes op elkaars wang gegeven. Meestal gaat alles volgens een gestaag dagritme, daar houd ik wel van. Ik woon hier al vele jaren en word steeds mooier. Mijn bordeauxrode kleur verdiept en verdonkert. Het komt door de vele emoties van de bankzitters, die zich vermengen met mijn eigen kleur. Ik ben de ontvanger van gedrukte, bedrukte, soms onderdrukte gevoelens van mijn gasten. Veerkrachtig als ik ben, geef ik zachte opwaartse duwtjes en strijk zo ontstane plooien weer glad.Maar vandaag is alles anders. ‘Das Mädchen’, zegt de man. ‘Aber Papa du weißt doch’, zegt de vrouw. ‘Hört auf, ihr beide’, zegt de zoon, die de kamer binnenkomt en zijn ouders tegen elkaar hoort praten. ‘Aber doch’,  zegt de man. De zoon legt met een armgebaar zijn vader het zwijgen op. Gedrieën zitten ze op mij. De man aan de korte zijde, de moeder en de zoon aan de andere langere kant. Ze kijken vaak naar de klok. De klokt tikt rustig in haar eigen ritme de tijd voorbij.Dan is het tijd. Vader en zoon staan gelijktijdig op en lopen de kamer uit. De moeder gaat bij ‘das kleine Fenster’ staan. Ze bukt zich en trekt met de linker hand, het lange aan de onderkant gekartelde vitrage, omhoog. Ze ziet de auto de straat uitrijden.

Ze gaat weer zitten. Met de ellebogen op de tafel ondersteunt ze haar hoofd.  Ze kijkt voor zich uit. Op de wand tegenover staat een voor deze kleine ruimte een reusachtig ‘Fernsehapparat’. Daar boven een kleine houten Jezus aan het kruis. Later, veel of weinig later, hoort ze een auto rijden in de straat. Hij stopt. Ze hoort stemmen, het geluid van de sleutel die de deur ontsluit. En dan komen ze de kamer binnen.Het meisje draagt een korte witte jurk. De zoon houdt haar hand vast. Ik zeg niets. Voordat zij gaat zitten probeert ze met beide handen de onderkant van haar jurk  naar beneden te trekken. Dwars door haar kracht en kwetsbaarheid voel ik beweeglijkheid. Mijn welkom is haar zo comfortabel mogelijk te laten zitten.