BEVRIJDINGSDAG

Bevrijdingsdag

Precies twee jaar geleden waren wij hier. Bij het graf van mijn broertje. Op vijf mei, Bevrijdingsdag. Ons broertje zestig jaar geleden overleden. Niet eerder werd hij bezocht.

Geen vader, moeder, geen zusjes.

Hooguit een toevallige voorbijganger die zijn ogen vluchtig over het graf heeft laten glijden. Misschien zelfs even stil is blijven staan om daarna zijn weg te vervolgen.

Twee jaar gelden hebben Ida en ik voor het eerst zijn graf bezocht. Bloemen neergelegd. Een toespraak en gedicht opgelezen. Toen een verdwaalde traan mijn wang beroerde.

Nu staan wij er weer. Op Bevrijdingsdag. Met bloemen, wit en roze. Ida spreekt mooie woorden. Haar stem klinkt zacht als de wind door de ruisende roze bloemenblaadjes van de Japanse kers. Uit haar mond klinken woorden als een mooie kalme melodie. Over onze ouders, over houden van en over niet vergeten.

De enige dissonant ben ik. Ik sta er bij en kijk er naar. Ik ben toeschouwer. Observeer, registreer. Voel niets. Buitengesloten van het graf, de mooie blauwe lucht met witte wolken, vogelgezang, stem van vlagerige wind, zacht en dan weer toenemend, warmgele zonnestralen, groene grassprietjes opgevrolijkt door blije paardenbloemen en margrietjes met hun witte blaadjeskrans.

Ida zegt:

‘Wij voelen ons schuldig dat wij vorig jaar niet zijn gekomen’ en gelijk er achter aan:

‘Maar daar kunnen wij niets aan doen want er was corona’.

Dat ontroert mij omdat het zo des Idaas is. Schuld bekennen en tegelijk zeggen dat je er niets aan kunt doen. Vroeger ergerde mij dat, nu vind ik het lief. Het heeft iets kinderlijks en dat is altijd mooi wanneer het kind in ons nog zichtbaar is.

Het is fijn om later over de begraafplaats te lopen, tussen de mooie bomen met uitbundig bloeiende Japanse Kers. De fontein met opspatten doorzichtig wit water. De thee en koffie die we later op het terras van het Theepaviljoen op de begraafplaats drinken.  Het koekje dat we in stukjes breken en aan de vogels geven. Onze woorden, herinneringen aan eerdere verre tijden.

Het is een tijdeloos moment. In gevoel van verbondenheid. Met ons broertje, met elkaar met mijzelf.