De gele bus

Morgen ga ik met vakantie naar Ameland. Als kind ging ik vroeger iedere zomer met mijn ouders en zusje naar Ameland. Dat waren fantastische vakanties.

‘Teveel, veel te veel. Ga maar terug naar boven’.

Papa staat naast de plunjezak. In zijn stem klinkt iets scherps. Zijn haar golft nog wel mooi om zijn hoofd, maar verder is hij boos. De plunjezak is al voor de helft vol. Nu moeten al onze kleren er nog in, dat kan nooit.                                                                                          

Langzaam sjok ik naar boven, zet mijn voeten hard neer op de traptreden. Ik ben ook boos. Ik heb zo weinig kleren en die mag ik niet eens meenemen. Onderweg bedenk ik een plannetje, ik trek over mijn blouse mijn groene sweater en daar overheen mijn dikke rode ribbeltrui, die mama heeft gebreid. Ze heeft voor Ida een blauwe en voor Papa een grijze gemaakt. Zelf heeft ze een zwart-witte trui. Die heeft ze bij Van Kalker gekocht aan de Paterswoldseweg.

Even later geef ik papa mijn kleine stapel kleren. Hij zegt niets. De plunjezak ruikt naar aardappelen, die al heel lang in de kist van de kelder liggen, ingedeukt met van die rare witte pielela sprieten. Maar hij ruikt ook heel lekker, naar tent en Ameland.

‘A-me-land’ zeg ik zachtjes, en nog een keer, steeds weer opnieuw. Wel twintig keer.

De volgende morgen ben ik vroeg wakker. Mama, Ida en ik kleden ons snel aan, eten een boterham met een grote beker thee, pakken onze spullen en gaan op weg. Ik pak de bruine koffer. Ida draagt samen met mama de groen blauw geruite weekendtas met dunne bruine hengsels. Hij kan niet helemaal dicht, zoveel zit er in. De bloemkool steekt er een klein stukje bovenuit.  Met de andere hand houdt ze haar lievelingspop vast.

De koffer wordt zwaarder en zwaarder, maar gelukkig ben ik heel sterk.

Bij het station zie ik de gele bus al staan. Hij wacht op ons. Gado staat er op met grote zwarte letters. Ik vind de bus prachtig, zo verschrikkelijk mooi geel. Zo geel als de duinen met het groene helmgras dat zo gemeen tussen je blote tenen prikt. En het gele zuurzand van het strand dat langzaam door je vingers glijdt,  zandkastelen met rondom grachten die plotseling vol water staan en dan verdwijnen. Misschien nog wel het allermooiste, liggen op je handdoek en met je hand het op je buik gewaaide zand wegvegen.

De bus is vol met mensen, kinderen, koffers en lawaai. Ik zit lekker bij het raam en kijk naar buiten. Ik ben er klaar voor, de lange reis naar Ameland. Mijn armen trillen, dat komt omdat ik m’n handen heel hard in elkaar knijp. Dan begint de bus te rijden.

We rijden Groningen uit, ik zwaai naar fietsers en auto’s. Een auto claxonneert, ik schrik ervan. We rijden langs weilanden, sloten, bomen, fietspaden, koeien, paarden, schapen, vogels en dorpen. We stoppen soms in een dorp, Zuidhorn, Grijpskerk. Ik kijk en kijk en kijk, maar later niet zo meer. Voel me een beetje soezerig.

Ik ben een zandkorrel, rond en stevig. Ik ben droog, nat. Ik ben warm, koud. De wind waait en tilt me op en legt me ergens anders neer. Dat geeft niet, op het strand is het overal mooi.

Ineens zijn we in Holwerd, de bus staat stil. Passagiers lopen achter elkaar de bus uit. Ik houd de hand van Ida vast. En laat hem weer los.

Ik begin te rennen. Daar staat papa. Naast hem de Solex en de plunjezak. Hij houdt hem met één hand vast. Hij lacht.