Gerda

Maandagavond.

Ik loop de yogaruimte binnen en zie haar. De vrouw met het halflang zwarte haar. Ze zit op een groot badlaken. Heeft haar hoofd opgeheven naar Betty onze yogadocent. Ik onderdruk een lichte wrevel. Iedere keer zit zij daar, vlak bij Betty. Ze hebben altijd veel aandacht voor elkaar. Niet alleen nu maar ook tijdens de les. Het ergert mij. Daaronder zit iets van jaloezie, rood met zwart.

Later, veel later worden we vriendinnen. Gerda de vrouw met het zwarte haar en ik.

Als ik weet dat Gerda multipele sclerose heeft.

Als ik schaamte heb gevoeld over mijn gedachten van jaloezie:

‘Waarom krijgt zij zoveel aandacht en ik niet?’

Gerda kraag MS toen haar dochter en zoon ongeveer twee en drie jaar waren. Ze kon opeens niets meer zien. Onderzoek volgde en daarna het vonnis: Levenslang.

Van Multiple Sclerose genees je niet.

Nu zijn haar kinderen jong volwassenen. Haar zoon woont niet meer thuis, haar dochter wel. Ongeveer een keer per maand bezoek ik haar en zij mij. Gerda heeft een energieke, creatieve geest, gevangen in een ziek lichaam. Ze schildert. Maakt prachtige aquarellen.

Van landschappen of haar geliefde zwarte poes.

Ik herken in haar de doorzetter.

Ik herken ook in haar de onderwijzeres die ze is. Regelaar. Heeft als een spin midden in het alle touwtjes in handen.

Gerda doet steeds een stap terug. Van lopen met een stok, fietsen met aangepaste fiets tot de rolstoel. Samen met haar man, dochter, zoon, moeder, zuster en anderen leidt ze een zo normaal mogelijk leven. Onze vriendschap blijft. Gerda die weet wat zij wil en ik de eeuwige twijfelaar. Dat gaat prima samen.

Wanneer ze vijfentwintig jaar is getrouwd gaat een lievelingswens van haar in vervulling. Samen met haar gezin viert ze een fantastische vakantie op Curaçao.

Dan slaat het noodlot toe. Na een periode van erge rugpijn blijkt ze kanker te hebben met uitzaaiingen. Genezing uitgesloten. Er rest haar nog beperkte tijd.

Ik hoor haar nog via de telefoon mij het noodnieuws vanuit het ziekenhuis vertellen. De stem rustig met af en toe een kleine hapering.

‘Nee, ik word niet meer beter. ..

Ja, ik wil naar huis…

Ze regelt een andere huisarts, want haar huidige beviel toch al niet goed…

En ja, het is zwaar om naast haar MS nu kanker te hebben…

Ook in deze periode blijven we elkaar ontmoeten. Praten over het leven van alledag.

Over de dood. Haar dood. Die ze moedig onder ogen ziet.

Ongeveer drie maanden later overlijdt ze na een kort en heftig ziekbed.

Na een mooie, persoonlijke door haar man en kinderen georganiseerde dienst voor Gerda in Winschoten vertrekken we naar de Galerie de Groninger Kroon. Omringd door prachtige kunst en het mooie Groninger land gedenken we Gerda. Er wordt gelachen, verhalen verteld. We heffen het glas. We vieren haar leven. Gerda’s leven.

Een maand later hoor ik de deurbel. Er staat een voor mij onbekende vrouw op de stoep.

‘Mag ik U iets vragen?’

‘Ja dat mag.’

‘Wilt u collectant voor het Spierfonds worden’

En ik, die een hekel heb aan collecteren, zeg Ja.

Ik wil niets anders, dit komt nu op mijn pad en het voelt goed. Ook al is MS een neurologische aandoening, je hebt ook veel last van je spieren.

Dus loop ik vandaag weer voor de jaarlijkse collecte van het Spierfonds. Met een collectebus en een vrolijke oranje tas. Denkend aan Gerda wandel ik over een oprit en bel aan. Na enig wachten wordt de deur geopend en houd ik de bus voor mij uit. Ik vraag: ‘Goedemiddag wil u iets geven voor het spierfonds?’

De vrouw stopt wat geld in de bus. Ik knik haar vriendelijk toe en loop naar het volgende huis.