Simon

Simon

De kamer is anders nu. De stilte is zwaar. Donker. Het is natuurlijk ook leger zonder haar. Zonder Emma, zijn moeder. Hij perst zijn lippen op elkaar, slikt iets bitters weg. De pauwblauwe stoel ziet er leeg en verlaten uit. Toch is het net alsof hij haar blik voelt. Hij kijkt snel de andere kant op. Naar de wand met het verschoten bloemetjesbehang. De roze-witte rozen staren hem verlept aan. Hij trekt zijn linker schouder iets omhoog en staat stil. Snuit zijn neus en loopt naar de rechthoekige keuken waar nog een aantal voorwerpen op het aanrecht staan. Een bordje, fruitmesje met oranje handvat, kaasschaaf, kopje en een doosje lucifers. Op het gas staat een steelpan zonder deksel.

Twee dagen eerder was hij gebeld. Door de thuiszorg. Gelijk wist hij dat het mis was. Met Emma.

Hij had geschokt gereageerd. Maar ook niet weer te geschokt. Per slot van rekening was ze ruim negentig jaar. Een gezegende leeftijd zegt men. Toen volgde het hele circus van dingen regelen tot en met kletspraatjes met de buren.

‘Ja, heel onverwachts…

‘Ja, ze is zacht gestorven (in haar eigen bed)…

‘Ja, een heel gemis…’

In de keuken blijft hij talmen.

‘Draaloor’ hoort hij haar zeggen. Hij ziet de geveinsde glimlach op haar gezicht. Glimlach vol met minachting voor hem. Voor hem.

Weg wil hij, weg van hier. In de haast schaaft hij zijn hand aan de punt van een kastdeurtje.

Buiten haalt hij opgelucht adem. Tot een verschrikkelijke gedachte hem de adem beneemt:

Het glas. Het glas stond niet meer op het aanrecht.

Zorgvuldig had hij die avond het drankje in het glas gegoten. Emma aangemoedigd om het op te drinken. Dat had ze gedaan. Maar nu staat het glas er niet meer…