Schwung

Het klinkt misschien raar, maar hij heeft in meerdere of mindere mate last van bepaalde neigingen. Bijvoorbeeld om iets geks of bijzonders te doen. Iets wat niet passend is bij de context van de situatie op dat moment, maar wat plotseling in hem opkomt. Niet dat hij het dan doet, maar toch…

In zijn werkzame leven fietste hij gedurende een aantal jaren elke morgen naar Groningen. Het is fijn om te fietsen, de frisse buitenlucht, de wisseling van de seizoenen. Je maakt het allemaal mee. Nou goed. Iedere morgen gebeurde het op dezelfde plek. Dat hij links af moest slaan, maar sterk de behoefte voelde om rechtdoor te fietsen, hetgeen geheel niet logisch was. Want wanneer hij rechtdoor zou fietsen, fietste hij het weiland in. Een weiland dat zich ver voor hem uitstrekte. Een weiland waarvan hij het einde niet kon zien. Maar het trok aan hem. Verlangend keek hij vooruit. Een siddering doortrok zijn gehele lichaam. Denken kon hij niet. Alleen dat alles verzengende verlangen om rechtdoor te fietsen. Hij kan wel zeggen dat zijn plichtsgevoel en behoefte aan regelmaat en zekere orde in zijn leven, hem belette aan deze onzinnige neiging toe te geven.

Laatst nog. Ook zoiets geks. Hij liep de supermarkt binnen en keek al lopende naar de uitgestalde boodschappen. Af en toe pakte hij iets, een pak koffie, lucifers, een paar appels. En toen gebeurde het. Terwijl hij door het gangpad afwisselend links en rechts naar de schappen keek kreeg hij de onbedwingbare behoefte om spullen te pakken en op de grond te gooien. Nee, niet gooien, maar smijten. Keihard. Het liefst breekbare spullen. Glazen potten of flessen wijn. Terwijl hij eraan dacht sloot hij zijn ogen voor rondvliegend glas.

Maar hij deed het niet. Natuurlijk niet. Ten slotte is hij een uiterst beheerst persoon. Meestal tenminste. Zo staat hij bekend. Zo kent men hem. Altijd keurig in het pak, voorkomend in de omgang met een vriendelijk woord voor iedereen. Tikkeltje ouderwets.

Toch las hij laatst in een krant of tijdschrift, hij weet het niet meer precies, dat in Japan werkgevers hun personeel af en toe met porseleinen serviezen laat kapot gooien. Zoiets als een personeelsuitje. Het zou goed zijn voor het ontladen van werkstress. Gelijk moest hij denken aan het servies van zijn moeder. De kopjes, borden met versierde randen, vol gouden krullen en roze bloemetjes met groen kleine blaadjes. Het servies dat nooit werd gebruikt en in de kast eenzaam en onaangeraakt op een plank stond.

Vandaag kijkt hij naar zijn gezicht in de spiegel. Vindt het zo gek nog niet. Zijn bos grijze haren dunt in maar de her en daar donkere zwarte haren geven hem enige ‘Schwung’.

Hij strijkt met zijn beide handen over het gezicht tot ze elkaar onder zijn kin vinden.

Dan trekt hij zijn jas aan en gaat naar buiten voor de dagelijkse wandeling. Vandaag is het een mooie herfstdag. Bladeren dwarrelen naar beneden. Het is wel wat fris maar de zon verwarmt zijn rug terwijl hij stap voor stap voortgaat. Hij besluit een kleine omweg te maken. Hij verlaat het pad en loopt via wat bosschages naar een grasland. Hij draait zijn gezicht naar de zon. Hij geniet. Hij verlangt. En als vanzelf gaat hij in het gras liggen. Boven hem de blauwe hemel. Onder hem het natte gras.