Lokroep

Met een nijdige klap slaat hij de motorkap dicht en stapt het busje weer in. Rotbus, alles gaat mis. Alles is mis. Emma die met de dag chagrijniger wordt. Haar luidruchtige zwijgzaamheid. De verwijtende blikken.

Hij heeft het helemaal gehad met haar.

In het spiegeltje boven het stuur werpt hij een blik op zichzelf. Hij ziet een oude kop, zijn kop. Kort grijzend haar, gebruind gezicht waarin de rimpels extra goed uitkomen, grijze ogen met iets groenachtig, zijn mond met stijf op elkaar geklemde lippen.

Hij voelt zich vreemd. Alsof hij ver van alles en iedereen af staat. Alsof hij toeschouwer is van zijn eigen schamele, afbrokkelend leven. En het is allemaal zijn eigen schuld. In Amerika liep alles op rolletjes. Huisje, boompje, beestje, niets aan de hand.

Maar hij miste iets, dwaas die hij is. Verlangen naar…. Iets anders, zijn verloren jeugd, Ierland het land waar hij opgroeide. Verloren geuren, wind die altijd waait, zee die meekleurt met de wolken boven haar. Grijs, groen, alle soorten blauw.

O ja, hij wist het zeker, hij moest en zou weer terug gaan naar Ierland.

Maar Ierland is niet meer het Ierland van zijn dromen en hij is niet meer de jongen van toen. Hij heeft te gemakkelijk gedacht dat hij het wel zou maken in Ierland. Als monteur zou hij zo aan de bak kunnen gaan, nee sterker nog met het spaargeld dat hij bezat zou hij een garage kunnen beginnen. Niets is ervan terecht gekomen. Helemaal niets. Geen baan als monteur en al helemaal geen eigen bedrijf. Hij is verworden tot een onbeduidend chauffeur die pakjes rondbrengt met zijn ‘prachtige’ bestelbus. Of soms passagiers naar de boot brengt.

Het geluid van de motor die eindelijk aan slaat brengt hem weer in de realiteit. Hij pakt de versnellingspook, zet hem in de een en begint te rijden. Rowan, zijn geliefde dochter. Hij gaat haar ophalen bij de boot. Rowan die bij Emma en hem gaat wonen. Rowan die kost wat kost in Amerika wilde blijven. Bij de moeder van Emma introk. Maar zijn schoonmoeder overleed plotseling en daarom komt ze nu naar Ierland. Zij ziet het totaal niet zitten en hij verwacht het nodige vuurwerk van zijn pubermeizzie.

Bij de kade aangekomen ziet hij haar staan. Zij ziet hem nog niet, zo dat hij tijd heeft haar in zich op te nemen. Alles aan haar oogt als verzet. De benen wijdbeens, de armen stijf over elkaar gevouwen en haar lange haar dat voor haar gezicht waait. Dichterbij gekomen ziet hij haar boze gezicht dat wonderwel afsteekt bij de mistige wolken. Een haast ondoordringbare massa met witte en grijze tinten.

Er begint zich iets in zijn lichaam los te zingen. Het wrikt, beukt zich een weg naar boven. Hij wordt overmand door een alles omvattende vreugde. Hij moet zomaar lachen. Rowan, zijn lieve geweldige Rowan. Hij voelt in elk zijn vezel. Hij weet het zeker.

Nu komt alles weer goed.