LENTE

De wind fluistert in mijn oor. Iets verrukkelijks. In het gras bewegen kleine gele knopjes van speenkruid zachtjes heen en weer. Voor mij slingert een groen hart van klimop zich om twee bomen. Mijn beide voeten staan stevig naast elkaar op de grond. Boven mij reikt blauwe lucht. Eindeloos blauw. Ik strek mijn beide armen omhoog. En dan ben ik weg. Reis op vleugels van verlangen door de tijd.

Ik loop het pad op van de kloostertuin. Langs perken met verschillende kruiden.

Ambrosia. Marjolein. Rozemarijn. Vrouwenmantel. Ik kniel neer. Mijn vingers woelen als wormen door de grond. Een zware kruidige geur van aarde stijgt langzaam omhoog. Ik vul de mand naast mij met kruiden. Met bloemen. Violen. Trek mijn afzakkende zwarte sluier vaster om het hoofd. Met toegeknepen ogen kijk ik omhoog naar de zonnige hemel. Een zachte wind streelt mijn gezicht. Totdat de kerkklok mij roept voor het getijdengebed.

Mijn ogen knipperen en voorzichtig kijk ik om heen. Nog wat dazig neem ik de omgeving in mij op. Het gras met de gele bloemen, de hoge bomen. Ik zie het groene hart. Ik zie de ruïne. Het restant van oorspronkelijke rode bakstenen muur is lichter gekleurd met tinten grijs en geel. Ik adem in. Adem uit. Wandel verder.