De dag dat ik stierf

Ik heb altijd gedacht dat dood dood was. Ik bedoel wanneer je sterft is het over en uit. Klaar! Geen eeuwige gelukzaligheid in de hemel (hoe saai zou dat zijn) geen vredig tafereel van samenspelende leeuwen en kleine kinderen. Geen adembenemende kleurenpalet.

Nee. Gewoon niets.

Wel jammer dat ik niet bewust zou kunnen genieten van rust. Rust in de rondtollende gedachtestroom binnen mijn hoofd. Maar goed dat zou niet gaan gebeuren. Dacht ik.

En ja, op zeker moment was het zover. Ik was inmiddels mijn negentigste levensjaar ruim gepasseerd. Op een rits fysieke ongemakken na, ik noem ze niet, voelde ik mij goed. Genoot van het leven. Nieuwsgierigheid was mijn levensadem, dreef mij vooruit. Nieuwsgierig ben ik altijd geweest. Naar alles. Een dag die begint, post in de brievenbus, mailberichten, appjes, het verloop van het weer, het nieuws elk uur van de dag. En natuurlijk de politiek.

Als kleindochter van mijn oma, actief lid van de vroegere CPN en anderzijds een neef die actief is op de rechter vleugel van het politieke spectrum voelde ook ik mij betrokken bij alles wat met politiek heeft te maken. De wereld leefbaar maken, mooier maken, maar ook de intriges, het theater, het spel. Heerlijk!

Ook vandaag de dag nog volg ik het nieuws op de voet. Krantenlezen doe ik met bril en een loep. Luisteren met een gehoorapparaat en koptelefoon. Ik weet heus wel dat de hele menselijke geschiedenis is als oude wijn in nieuwe zakken. Wezenlijk verandert er niets, maar toch… Ik houd mij graag op de hoogte.

Maar goed, zoals ik al zei, mij levenseinde naderde. Een onbenullig griepje betekende mijn einde.

Het bijzonder is dat ik mij bewust was wat er gebeurde vanaf het moment dat het leven uit mij wegvloeide. Dat ik gewassen werd, waar ik helaas weinig van genoot omdat het nogal koud was. Zeker met die brullende koelkast onder mijn kist. Mensen die kwamen, geliefden, familie, vriendinnen en anderen. Het was jammer dat ik niet tegen ze kon zeggen dat het eigenlijk wel goed met mij ging. Dat ze zich niet zo druk moesten maken hoewel eerlijk gezegd ik ook wel genoot van hun betrokkenheid bij mij. Toen volgde de uitvaart met mooie woorden en muziek. En toen, toen…

Toen stond ik ineens op het station Gare du Nord. Daar sta ik nog steeds. Geen idee hoe ik hier kom. Ik ben hier nog nooit geweest. Om mij heen kijkend voel ik vrijheid. Het station is ruim en door het vele glas licht en overzichtelijk. Het is wonderlijk om allerlei mensen te zien lopen. De meeste hebben haast. Dit confronteert mij met dat ik helemaal geen haast heb. Ik ben nergens naar op weg. Wanneer je dood bent ben je toch gearriveerd? Mijn blik valt op eén van de vele cafe’s met de naam ‘Terminus’.

Tussen al het geroezemoes en gekrioel voel ik mij vreemd. Vervreemd. En buitengesloten. Ik ben geen deelnemer. Ik ben toeschouwer.

Dan wordt mijn aandacht gevestigd op het informatiebord schuin boven mij. Terwijl ik lees dat een trein naar het naar Calais over twee minuten vertrekt zie ik de trein vanuit de verte naderen. Ik besluit in te stappen. Wring mij tussen de mensenstroom en ga zitten bij het raam. Kijk naar buiten. Zie de conducteur staan. Hij blaast op een fluitje. De deuren sluiten en de trein vertrekt.