Kylian

Ik word wakker en gaap. Nou ja geen gaap maar een ‘miauw’. Ik moet er een beetje om lachen. Ik ben dol op katten, maar na de vijfde doodgereden poes op de weg voor mijn huis, heb ik voor een hond gekozen. Inmiddels de derde hond, een Welsh Terriër pup van vijf maanden. Een hele pittige hond kan ik wel zeggen. Onze vorige was lief en zachtaardig en nu wilde ik dan wel een hond met pit. Ik ben op mijn wenken bediend, ik merk het dagelijks.

Toch wel gek dat ik net miauwde…

Wanneer ik beneden ben springt Kylian tegen mij op. Voordat ik er erg in heb zeg ik:

‘Woef’. Kylian beantwoordt mijn groet door mijn hand te likken.

‘Schiet op’ zegt hij ‘ik moet nodig plassen’.

‘Ja, ja’ mopper ik ‘beetje geduld graag.’

Onwillekeurig haast ik mij toch en even later staan we beiden buiten. Ik realiseer mij ineens hoe vreemd alles is. Hoe onwerkelijk ook. Dat ik net zomaar een gesprekje met Kylian voerde en dat dat als vanzelf ging. En dan ook nog dat gemiauw van mij vanochtend.

Na een snelle plas geeft Kylian een ruk aan de riem.

Hij wil graag weten welke route we vanmorgen gaan lopen. Na een kort overleg besluiten we naar de weilanden rondom de Zorgboerderij Mikkelhorst te gaan. Lekker sappig gras, grazige weilanden en vele honden. Ik ben wat gehaast vanwege een afspraak met de kapper en laat Kylian minder snuffelen. Al snel volgt een reactie.

‘Hier heb ik geen zin in.’ Hij gaat demonstratief zitten. Het blijft raar dat ik zo maar hoor wat hij zegt maar ik besluit het gewoon maar over mij heen te laten komen. Het is toch ook een bijzondere ervaring. Wel hoop ik dat het tijdelijk is. Ik heb nou eenmaal geen zin om s’morgens gelijk te praten. Dat is een van de redenen dat ik zo graag met een hond loop. Lekker in de buitenlucht en geen gezeur aan je kop.

‘Waar denk je aan? Je bent zo stil.’

‘Nou ja zeg dit is toch al te gek. Waar bemoei je je mee?’

‘Ik heb recht op je gedachten. Ik ben een volwaardige huisgenoot.’

‘Nu ga je te ver. Mijn gedachten zijn vrij. Lelijke bemoeial.’

Klopt het dat hij nu beledigd is? Kylian wendt zijn kop af en gaat langzamer lopen.

Gelukkig is het een tijdje stil tussen ons en op het moment dat ik mij afvraag of het allemaal wel echt is gebeurd zegt hij:

‘Ik ben een knappe hond, bijzonder fraai getekend en ik heb een karakteristieke stoere manlijke kop. Noem mij niet lelijk!’ Ik zucht en geef hem een aai.

Bij de kapper later die morgen blijft het malen in mijn hoofd. Chaos van rond dwarrelende gedachten. Onvoorspelbaar een pratende hond die ook nog mijn gedachten leest. Maar ja je hoeft tegenwoordig nergens van op te kijken. Ze zeggen dat KI, kunstmatige intelligentie slimmer wordt dan de mensen die het hebben uitgevonden. Nou en dan heb je ook nog stijgende zeespiegel en andere klimaatrampen die op ons afkomen. Uiteindelijk maakt het niet uit of je door de hond of kat gebeten word.

Die middag loop ik met Kylian in het Quintusbos bij Glimmen. Het is daar een waar speelparadijs voor honden. Bomen, struiken, slingerende bospaden en veel, heel veel honden.

Voor de bazen is het ambivalent. Leuk dat je hond met soortgenoten speelt maar hoe zorg je dat de hond naar jou toekomt wanneer jij dat wilt? Een hele uitdaging. Tenminste voor mij.

Wanneer Kylian een tijd met een leuke Labradoedel speelt, roep ik hem bij mij. Het is belangrijk dat je dat op een vrolijke manier doet, anders komt de hond geheid niet. Na een aantal keren roepen, c.q. schreeuwen kijkt Kylian op. Hij draait zijn kop om, kijkt mij even aan en speelt gewoon verder. Onuitstaanbaar! Ik vind het niet leuk om zo genegeerd te worden. Maar goed, na wat slimme afleidingstrucs en de nodige snoepjes, wel een hand vol, krijg ik hem te pakken. Thuis gekomen stop ik hem in de Bench en breng een aantal uren buitenshuis door.

’s Avonds ga ik op de bank zitten. Kylian gaat voor mij zitten. Hij kijkt mij vragend aan. Omdat ik denk dat hij op schoot wil til ik hem snel op voordat hij eventueel weer aan het praten slaat. Hij nestelt zich na enig rond draaien op mijn schoot.

‘Hoe was je dag’ vraagt hij. En voordat ik het besef of voorkomen kan vertel ik hem van mijn ervaringen die dag en vertelt hij de zijne. Bijvoorbeeld dat hij vindt dat hij weer te lang in de Bench heeft gezeten. Hij vraagt of het niet minder vaak en minder lang kan.

‘Nee’ zeg ik wanneer ik er niet ben en jij zou hier alleen zijn zit je overal met je poten aan.

‘Daar kan ik niets aan doen want ik ben een pup’ pruilt hij.

Even later valt hij in slaap. Hij maakt kleine snurkgeluidjes.